بچه ‏یتیم، ‏فاشیست ‏و ‏فاشیسم ‏ایرانی

یک روز داشتم فیلم مستند نگاه میکردم، بعد آخراش یک دفعه رادیو پخش کرد: رهبر ما خودکشی کرد، آدولف و خانواده محترم او خود را قربانی کردند، تصویر از رادیو عوض شد و به حرکت درآمد. ۵ ثانیه گذشت و تصویر راکت منعکس شد بر روی بچه یتیم های کنار خیابان، صحنه گریه و ناله و اندوه و خشم بود، یکی از بچه ها هم هی میپرید از گریه رو هوا دست هاشو به آسمان میگرفت و ضجه میزد. گروهی دوباره اسلحه بدست گرفتن تا باز آخرین سنگر برلین را نگه دارند. کودکان بین ۹ سال و ۱۴ سال. یادم رفته بود، این یارو که هی با ما حرف میزنه یادم انداخت. گفت ببین اینها از بچگی کوسکشن، الیاس و خضر اینهارو دسته دسته میکشتن، فقط ببین این سرور و ملیح، عاطفه، نیر و ۴۰۰ و ۵۰۰ تا دیگه، عاشقانه منتظر این

صحنه از بچه هاشون هستن، اگر گفتی چرا؟ کوسکشن، با خواهر و مادرت اینکار هارو کردن، آدم کشن. شاخه آریائی کسخل ایرانه، میگن بچه های ما شهید شدن. ایرانی فاشیست جهود رو بهش میگن آشغال و آدم کش، تو جهودی یا من؟ حاضرن بمیرن و بگن ما قربانی وحشی ها شدیم، ما کاری نکرده بودیم! اگر گفتی جهود کیه؟ خودشون، جهود یک ربع