عنصری

شمارهٔ ۵۷ - در مدح امیر نصر بن ناصرالدین سبکتیگن

کسی که جز بتواضع بدو نگاه کند

برآید از لب چشمش بجای مژه سنان

چو دید دشمن کو تیر در کمان پیوست

برون جهد ز قفا دیده هاش چون پیکان

ز بهر آنکه ز نی شاه را قلم باید

نرست هیچ نی از خاک تا نبست میان

سخاش را وطن اندر سیاهی قلم است

چنانکه در ظلماتست چشمۀ حیوان

بجای علمش جهلست علم افلاطون

بجای عدلش ظلمست عدل نوشروان

بدیده بوسد پیروزی آن رکاب بلند

بروی ساید بخت آن خجسته شادروان

ز باد طبعش و از کوه حلم ، این عجبست

که او بباد سبک برگرفته کوه گران....