پسر خواری، یعنی همین سیستم

دیوان گروهی از خدایان آریایی بودند پس از جدائی ایرانیان از هندیان و ظهور زرتشت پیامبر؛ خدایان مشترک قدیمی یعنی دائوا که مورد پرستش هندوان بودند، نزد ایرانیان گمراه‌کنندگان و شیاطین خوانده شدند. در آیـین زردشتی پرستندگان دیو را دئویـسن مـی‌خواندنـد. [عموما موبدان زرتشتی پرستندگان دین‌های دیگر را دیو پرست و دین خود را بهی‌دین می‌نامیدند] مطـابق وندیـداد ، دئوه‌ها و پرستندگانشان، پس از غروب آفتاب در گورستان‌هـا و دخمـه‌هـا یکدیگر را ملاقات می‌کردند و در آنجا به صرف غذای آیینی نفرت‌انگیز خود که جسد مردگان بود، می‌پرداختند و در جای دیگر وندیداد به آدمخواری و پسرخواری متهم می‌شوند؛ زرتشتیان دیوپرستی را بدعتی بسیار زشت می‌دانستند.