عنصری

چو آفرید بتا روی تو ز دوده خدای

مجوی فتنه و روی ز دوده را مزدای

بعارض تو آن گرد مشک سوده بسست

بچشم سرمه مکن ، خلق را بلا منمای

بلای تافته جعدت بسست بر دل خلق

متاب زلف و دگر بر بلا بلا مفزای

ببستن کمر و لب گشادن از خنده

همی میان و دهان ترا نبیند رای

اگر نمود نخواهی همی میان و دهان

یکی ببند لب از خنده و مبان بگشای

دگر بجور مکوشی که جور نپسندد

خدایگان خراسان امیر بار خدای

یمین دولت پیروز روز ملک افروز

امین ملت پیغمبر جهان آرای