داریوش

ای پرنده ی مهاجر ، ای پر از شهوت رفتن

فاصله قد یه دنیاست ، بین دنیای تو و من

تو رفیق شاپرک ها ، من تو فکر گلمونم

تو پی عطر گل سرخ ، من حریص بوی نونم

دنیای تو بی نهایت ، همه جاش مهمونی نور

دنیای من یه کف دست ، رو سقف سرد یک گور

من دارم تو ادمک ها میمیرم ، تو برام از پری ها قصه میگی

من توی حیله ی وحشت میپوسم ، برام از خنده چرا قصه میگی

کوچه پس کوچه ی خاکی ، در و دیوار شکسته

آدمای روستایی ، با پاهایه پینه بسته

پیش تو یه عکس تازست ، واسه آلبوم قدیمی

یا شنیدن یه قصه ست ، از یه عاشق قدیمی

برای من زندگیمه ، پره وسوسه پره غم

یا مثل نفس کشیدن ، پر لذت دمادم

ای پرنده ی مهاجر، ای همه شوق پریدن

خستگی کوله بار ، روی رخوت تن من

مثل یک پلنگ زخمی ، پر وحشت نگاهم

میمیرم اما هنوزم دنبال یه جور پناهم

نباید مثل یه سایه ، زیر پاها زنده باشیم

مثل چتر خورشید باید ، روی برج دنیا باشیم